Ասում են, որ 1985 թվականին Արևմուտքի ջանքերով և Գորբաչով Միխայիլի ձեռամբ մեկնարկեց ԽՍՀՄ-ի հեգեմոնիայի փլուզումը:

Թրափը խելագար չի, անգրագետ դուրսպրծուկ չի, ինքնասիրահարված, մառազմատիկ ծերուկ չի: Թրամփը կենաց-մահու կռիվ է սկսել հանուն ԱՄՆ-ի ինքնիշխանության: Հանուն նրա, որ ԱՄՆ-ը դուրս բերվի Մեծ Բրիտանիայի և այսպես կոչված Նոր անգլիական մասսոնական օթյակի վերահսկիչ և ուղղություն տվող ուժի տակից:

Մենք շարունակում ենք ապրել նիկոլական «ծուռ հայելիների» աշխարհում, որտեղ գոյություն ունեն միայն նրա մտասևեռումները, իսկ իրականությունն այլ բանի մասին է խոսում: Երբ Նիկոլն անընդհատ կրկնում է, թե ինքն «անհոգնել շարունակ կրկնելու է», դա հենց այնպես չի ասում, քանի որ ինքը հավատում է, որ ամեն ինչ հենց իր պատկերացումների ծիրում է:

Այս պահին, տրանսպորտի դեմ թանկացման բոյկոտ, դասական իմաստով, չկա: Կան չվճարողներ: Միգուցե վերջիններս շատ են, սակայն նրանք «բոյկոտ» անվանմամբ ակցիայի մասնակից չեն: Այդ «շատերից» մի մասը վալիդատորին հպում է բլոկավորված, անգումար քարտ կամ արդեն օգտագործված QR-տոմս և, ստանալով մերժում, զարմացած հայացքով նայում է վարորդին ու առաջ շարժվում: Մյուս մասը տրանսպորտ է նստում հետևի դռնից և, խառնվելով այլ ուղևորներին, «մոռանում» վճարել: Շատ քիչ են այն ուղևորները, որոնք գլուխները բարձր, առանց վճարելու անցնում են վարորդի և վալիդատորի կողքով: Փառք Աստծո, որ այդպիսինները դեռ կան: Ինչևէ ...

Իմ կարծիքն է: Թրամփը, դիդակտիկ նյութի օգտագործմամբ, խոսում էր ամերիկյան հասարակության հետ: Թաղում էր Դեմոկրատական կուսակցությանը:

Կարդում ես «Թրամփի մոտ տեղի ունեցածից հետո, աշխարհի առաջադեմ երկրների ղեկավարները միահամուռ սատարեցին Զելենսկուն»:

Զարմանում եմ, որ այսօր դեռևս կան մարդիկ, որոնք Զելենսկիին համարում են ազատության մարտիկ։ Ի դեպ, «Մահ կամ ազատություն» կարգախոսի հեղինակները երբևիցե այդ կարգախոսով չեն առաջնորդվել։

Երեկ, ԱՄՆ-ում տեղի ունեցավ իմ կարծիքով, Զելենսկու վերջին հանդիպումը ՈՐԵՎԷ ՄԵԿԻ ՀԵՏ։

Ամեն դեպքում, Զելենսկին գնացող նախագահ է, որն, ըստ էության, այլևս չունի նախկին իշխանությունը։

Հայաստանն աստիճանաբար դառնում է ավտորիտար համակարգ ունեցող կամ իդեոլոգիկ երկիր: